De tweede avond, een mislukt diner bij de Green Tangerine, een zogenaamd French-Vietnamese fusion restaurant. Veel toeristen en een prachtige omgeving maar het eten haalde de standaard niet waar we inmiddels aan gewend zijn. Onze reisgenoot,voormalige chefkok Richard, schreef er een vernietigende review over die je binnenkort op tripadvisor.com kan lezen (link volgt).

Na het eten wilden Bart en ik nog wel even naar de kroeg en zijn we naar de GC-bar gelopen. Het was nog drukker dan de vorige keer en we werden zowaar herkend. Iets teveel enthousiasme wat ons betreft. De Belg Geert die hier een meubelfabriek heeft was er ook. Leuk om eens in het Nederlands met een 'lokale' jongen te praten en alle inmiddels gerezen vragen te stellen. Toen de kroeg leek te gaan sluiten vroegen ze of we mee wilden naar een disco, The Lighthouse. De vrienden van Geert gingen op de scooter maar hijzelf vergezelde ons in de taxi om te voorkomen dat we opgelicht zouden worden. De buurt leek steeds slechter te worden en toen we ter plaatse kwamen konden we de rampstampmuziek al horen. 'Klagen de buren niet?' vroeg ik toen we naar binnen liepen? De GC-bar werd namelijk vaak lastig gevallen door de politie en kon zich weinig overlast veroorloven. 'Nee joh, die verdienen er ook aan' zei Geert. Dat werd meteen duidelijk, bij de entree zat een oud vrouwtje die Pho (soep) verkocht. Binnen in de oude, verlate fabriek was een dansende massa van Vietnamezen, backpackers en soortgenoten. Er waren meerdere rondflitsende lasers waar wij een beetje zenuwachtig van werden. Geert ging bier halen, liep echter niet naar de bar maar direct door naar buiten. Onder de bananenbomen aan de rivier zaten de andere buren met ijskoude flesjes heerlijk Vietnamees bier die maar de helft kostte, toch zeker €1.

We hebben ontzettend veel plezier gehad. Op een gegeven moment werden de backpackers echter steeds dronkener en werd het tijd om op te stappen. Buiten stond alleen een volle taxi dus zijn we maar een paar straten naar de hoofdweg gelopen. Daar stopte een taxi en toen we zeiden 'op de meter' naar het Art Hotel te willen zei hij 50.000 dong (€2,50) wat we direct accepteerden. We hadden immers verwacht nu gewoon op z'n Amsterdam opgelicht te worden. Het hotel bleek echter twee straten verderop te liggen...

De volgende ochtend te laat opgestaan om nog naar het lichaam van pickled Uncle Ho (Ho Chi Min) te gaan kijken. Hoe die er bij ligt kunnen we dus helaas niet zeggen. Beetje in het hotel blijven hangen en daarna wat geshopt, dat is hier werkelijk geweldig.

De laatste dag in Hanoi een auto met chauffeur gehuurd die ons vijven langs wat bezienswaardigheden zou rijden. Dat zou een hoop taxigedoe voorkomen. Eerst een bezoek aan een galerie van een Amerikaanse dame waar moderne Vietnamese kunstenaars exposeerden. Het was ook voor de chauffeur even zoeken maar uiteindelijk stonden we voor de deur. We werden hartelijk ontvangen door Suzanne, de eigenaresse. Ze had bovenop twee zeer smaakvol ingerichte nieuw gebouwde verdiepingen een oud huisje van het platteland laten zetten. In de prachtige kamers, tussen al haar spullen, hing de kunst waar zei uitgebreid en zeer interessant over kon vertellen. Het werk was werkelijk prachtig en we hoopten natuurlijk voor derdewereldprijsjes wat mee te kunnen nemen. Helaas, het begon bij $2.500 en eindigde bij $35.000 en het werk dat ik het mooist vond (ik heb blijkbaar smaak) was $15.000. Voor de liefhebbers: http://www.artvietnamgallery.com/catalog.php?page=work&aid=68&wid=3441.

Daarna, we hadden best trek gekregen, een bezoek aan Koto, een restaurant waar kinderen uit arme gezinnen de kans krijgen opgeleid te worden voor de horeca. Het voelde goed om ook eens voor een ander zo'n heerlijke Vietnamese lunch naar binnen te werken... En de bediening was uitstekend!

Nog twee tempels bezocht, die we niet echt bijster mooi vonden (Bart noemde het geschilderd beton) en toen was het weer tijd ons naar het hotel te laten vervoeren. Wat een luxe!

Nu zitten we in Hoi An. Gisteren zijn we van Hanoi naar Da Nang gevlogen, een uurtje vliegen. We kwamen aan in het hotel waar al gauw bleek dat er sinds 5 uur 's ochtends in het hele stadje geen elektriciteit was. Veel zeurende toeristen in de lobby. Hup, koffer op de prachtige koloniale kamer en dan maar op zoek naar een restaurantje dat op gas kookte of een generator had. 's Avonds hadden we weer licht alhoewel tijdens het avonddiner we nog een paar keer kort in het donker zaten.

Zo meteen ga ik twee broeken passen die ze naar mijn meegebrachte G-star voorbeeld hebben nagemaakt. Ben zeer benieuwd maar je kan voor $62 niet al teveel verwachten. Jullie zullen in Nederland het resultaat zien...