We zijn nu drie dagen in Ho Chi Min City (Saigon). Drie lange maar leuke dagen aangezien we nog steeds last van de jetlag hebben en steevast om 3 uur 's nachts wakker worden. En vroeg gaan slapen is niet makkelijk. Het is de enige tijd dat je spijkerbroek niet aan je benen plakt en je in een koel briesje op het dakterras kan zitten en over de stad uit kan kijken. En als je eenmaal op bed ligt loopt er een vrouw met een megafoon door de straten die vanaf 23 uur iets verkoopt.

Wat we al gehoopt hadden: het eten is geweldig! Wat kunnen de Vietnamezen lekker koken! Het is wel een beetje opletten dat er geen uitheemse soorten in je soep drijven maar de combinatie van veel verse kruiden, onbekende groenten en vis en zeevruchten is geweldig.

De eerste avond hebben we nog in het hotel gegeten omdat we wachtten op Stephen, Roger en Richard. Het was ontzettend leuk elkaar na twee jaar weer te zien. De taxfree champagne, die we zoals afgesproken allemaal bij vertrek gekocht hadden, mochten we heel lief bij het zwembad open trekken. Van het vuurwerk hebben we niet veel mee gekregen. De Vietnamezen vieren sowieso pas in februari oud en nieuw. Toch is de hele stad versierd met sneeuw en andere westerse decembersymbolen. Na twaalven met Bart en Stephen gezocht naar een terrasje. Met uitzicht op het drukke verkeer nog een Tiger bier met ijs gedronken. Heel even verzeild geraakt in een drukke disco maar dat was niet aan ons besteed.

De eerste dag van het jaar door de stad geslenterd en de hoogste toren van de stad bezocht (http://www.bitexcofinancialtower.com). Lunch op het dak van het Rex hotel waar de journalisten in de oorlog zich schuil hielden maar waar je nu Gucci tassen en Piere Cardin schoenen kan kopen.

Het verkeer is absurd druk. Niet dat er zoveel auto's rijden, nee, het zijn de scooters die in grote getalen op je afkomen zwermen. Oversteken moet je resoluut en met ware doodsverachting doen. Je let eigenlijk alleen op de auto's, de scooters vliegen met een boog voor of achter je langs. Tenminste als je niet je pas inhoudt of versnelt want dan gaat het pas mis. Zoals Bart zegt: 'Don't confuse them!'.

De tweede avond zijn we, na even browsen op tripadvisor.com, per taxi vertrokken naar Restaurant Hoa Tuc. Om niet opgelicht te worden hadden we de bestuurder herhaaldelijk verteld dat we 'op de meter' wilden rijden. Maar toen we aankwamen bleek de meter nog steeds op het starttarief van 11.000 dong te staan, toch zeker dertig cent. Hij was dan ook stomverbaasd dat we hem alsnog 50.000 dong gaven, het kleinste biljet dat we hadden. Waarschijnlijk hadden we minder betaald als we ons gewoon rustig hadden laten oplichten...

Het restaurant was buiten in een prachtige setting. Richard, die chef is, heeft van alles besteld dat één voor één langskwam en allemaal even heerlijk was. Terug naar het hotel gelopen en aansluitend hebben Stephen en ik nog een biertje genomen in de Saigon Dart Club waar eigenlijk alleen dikke westerse mannen met dunne Vietnamese vrouwen aan de bar zaten. Wij werden gelukkig met rust gelaten maar toen we later naar huis liepen kregen we vrouwen in alles soorten en maten aangeboden.

Gisteravond hoefden we alleen de straat over te steken voor weer een heerlijke Vietnamese maaltijd. Over een uur worden we naar het vliegveld gebracht en zullen we in twee uur naar Hanoi in het noorden van Vietnam vliegen. Daar ontmoeten we Alan en Alan uit Hong Kong waarmee we een driedaagse cruise zullen maken. Maar dat vertellen we de volgende keer!