Hoi An

Het lijkt wel een brief aan An maar zo heet het schilderachtige plaatsje aan de zuidoostkust nou eenmaal. Een Unesco World Heritage met prachtige gele, afgebladderde huisjes. Er zijn nogal wat toeristen op de been maar toch geeft het geen Volendamgevoel. Toen we op een 'rustdag' met z'n tweeën de Japanse brug, een toeristische trekpleister, over liepen kwamen we in het niet-toeristische gedeelte van de stad. We voelden ons een beetje als in de Truman Show, alsof we het toneelstuk hadden verlaten en achter de coulissen waren beland. Wat een drukte! Een paar maanden geleden heeft het hele dorp nog blank gestaan, vertelde de eigenaar van een nieuw Frans restaurant.

Overigens op veel plekken zijn goede restaurantjes waar wij al gauw onze favorieten tussen vonden. Zo ook Cargo, Frans Vietnamese Fusion, waar we de tweede avond op aanraden van een Francaise zijn gaan eten. Het regende licht maar al gauw stond het dekzeil boven de veranda bol van het water. Precies boven Richard die deze reis al vaker geluk heeft gehad... Bij het idee alleen al kregen we de slappe lach maar het is helaas bij het idee gebleven. Maar ook de pizza bij Italiaan met de belachelijke naam Goodmorning Vietnam was heerlijk.

De broeken die No Ni voor mij gemaakt had waren best aardig. Ze had me direct verteld dat ze geen G-star knopen had maar de verrassing was groot toen het D&G knopen bleken te zijn. Vast niet origineel want de eerste knoop vloog er bij het passen al af. Maar dat zou ze herstellen. Nu maar hopen dat we op Schiphol er door de douane niet uitgepikt worden.

Het hotel was best romantisch met donker houten interieur, deed koloniaal aan met een prachtige design badkamer. Toch hebben we niet best geslapen. De eerste nacht hoosde het gigantisch en bleek het hotel niet helemaal waterdicht. De tweede nacht hadden de bouwvakkers bij de buren het altaartje op het balkon aan laten staan dat een mooi disco-effect in onze kamer gaf. En de derde nacht wilde de jonge hond van de buren zo graag naar binnen dat hij het halve dorp bij elkaar huilde waar gek genoeg niemand op reageerde. Bij het ontbijt bleek dat we niet de enige met slaapgebrek waren. Het personeel was echter alleraardigst en hulpvaardig, vooral de bagagejongen die met onze twee koffers tegelijk voor ons de twee trappen oprende.

Na drie dagen was het tijd het dorp te verlaten en richting Nha Trang te vliegen. We hadden de drie Australiërs er van weten te overtuigen dat een paar dagen in een mooi resort een good idee was. Wij zouden bij terugkomst tenslotte de winter weer ingaan terwijl zij nog een paar maanden mooi weer voor de boeg hadden.

Het Mia resort was pas een paar maanden open en lag prachtig. Werkelijk alles was aangelegd. We hadden al gauw contact met Cindy, de Zuid-Afrikaanse Food en Beverage Manager. Het heeft ons aan werkelijk niets ontbroken. Het eten was heerlijk, het zwembad perfect en de zee aanlokkelijk. Verder kunnen we er niet zoveel over vertellen maar we raden jullie aan ook eens te gaan kijken. Nha Trang hebben we links laten liggen, we hoorden namelijk dat de Russische charters sinds kort met regelmaat rechtstreeks op Nha Trang vliegen.

Zondagavond hebben we afscheid genomen van Stephen, Roger en Richard. Zij gaan terug naar Saigon om de Mekongdelta te bezoeken. Wij zijn maandagochtend voor dag en dauw vertrokken naar de luchthaven om via Saigon naar Phu Quoc te vliegen. Deels gedwongen per business class aangezien het Vietnamese nieuwjaar bijna begint en alles vol was. Toch zeker 45 minuten in een luxe stoel gezeten voor $100. De koffers zouden volgens de incheckmuts in Nha Trang rechtstreeks doorgaan maar omdat we al vonden dat ze zo onduidelijk ons tweede vluchtnummer op de tag invulde zijn we in Saigon toch maar even bij de bagageband gaan kijken. En ja hoor, daar draaiden onze koffers vrolijk in de rondte. Dan maar weer opnieuw inchecken. We hebben waar we nu zitten niet veel kleren nodig maar het was toch vervelend geweest.

De laatste vijf dagen brengen we in het Mango Bay resort op Phu Quoc door. Dit op aanraden van Milan en Stephanie die hier vorig jaar geweest zijn. Een prachtig eco-resort dat een hele andere uitstraling heeft dan het Mia resort. We zijn geupgrade naar een eigen huisje met buitenbadkamer en prachtig hemelbed met klamboe. Er zijn twee restaurantjes met uitzicht op zee waar je van alles kan krijgen. De gasten komen werkelijk overal vandaan en we hebben nog geen Nederlanders gezien. We gaan hier niet veel meer doen dan zwemmen, uitrusten onder een parasol en lekker eten. Daar kunnen we vast niet veel meer over vertellen dus wordt dit het laatste bericht vanuit Vietnam over deze reis. Mochten er nog spannende dingen gebeuren dan laten we dat natuurlijk weten. Leuk dat jullie meegereisd hebben en tot volgende week.

Laatste dagen Hanoi

De tweede avond, een mislukt diner bij de Green Tangerine, een zogenaamd French-Vietnamese fusion restaurant. Veel toeristen en een prachtige omgeving maar het eten haalde de standaard niet waar we inmiddels aan gewend zijn. Onze reisgenoot,voormalige chefkok Richard, schreef er een vernietigende review over die je binnenkort op tripadvisor.com kan lezen (link volgt).

Na het eten wilden Bart en ik nog wel even naar de kroeg en zijn we naar de GC-bar gelopen. Het was nog drukker dan de vorige keer en we werden zowaar herkend. Iets teveel enthousiasme wat ons betreft. De Belg Geert die hier een meubelfabriek heeft was er ook. Leuk om eens in het Nederlands met een 'lokale' jongen te praten en alle inmiddels gerezen vragen te stellen. Toen de kroeg leek te gaan sluiten vroegen ze of we mee wilden naar een disco, The Lighthouse. De vrienden van Geert gingen op de scooter maar hijzelf vergezelde ons in de taxi om te voorkomen dat we opgelicht zouden worden. De buurt leek steeds slechter te worden en toen we ter plaatse kwamen konden we de rampstampmuziek al horen. 'Klagen de buren niet?' vroeg ik toen we naar binnen liepen? De GC-bar werd namelijk vaak lastig gevallen door de politie en kon zich weinig overlast veroorloven. 'Nee joh, die verdienen er ook aan' zei Geert. Dat werd meteen duidelijk, bij de entree zat een oud vrouwtje die Pho (soep) verkocht. Binnen in de oude, verlate fabriek was een dansende massa van Vietnamezen, backpackers en soortgenoten. Er waren meerdere rondflitsende lasers waar wij een beetje zenuwachtig van werden. Geert ging bier halen, liep echter niet naar de bar maar direct door naar buiten. Onder de bananenbomen aan de rivier zaten de andere buren met ijskoude flesjes heerlijk Vietnamees bier die maar de helft kostte, toch zeker €1.

We hebben ontzettend veel plezier gehad. Op een gegeven moment werden de backpackers echter steeds dronkener en werd het tijd om op te stappen. Buiten stond alleen een volle taxi dus zijn we maar een paar straten naar de hoofdweg gelopen. Daar stopte een taxi en toen we zeiden 'op de meter' naar het Art Hotel te willen zei hij 50.000 dong (€2,50) wat we direct accepteerden. We hadden immers verwacht nu gewoon op z'n Amsterdam opgelicht te worden. Het hotel bleek echter twee straten verderop te liggen...

De volgende ochtend te laat opgestaan om nog naar het lichaam van pickled Uncle Ho (Ho Chi Min) te gaan kijken. Hoe die er bij ligt kunnen we dus helaas niet zeggen. Beetje in het hotel blijven hangen en daarna wat geshopt, dat is hier werkelijk geweldig.

De laatste dag in Hanoi een auto met chauffeur gehuurd die ons vijven langs wat bezienswaardigheden zou rijden. Dat zou een hoop taxigedoe voorkomen. Eerst een bezoek aan een galerie van een Amerikaanse dame waar moderne Vietnamese kunstenaars exposeerden. Het was ook voor de chauffeur even zoeken maar uiteindelijk stonden we voor de deur. We werden hartelijk ontvangen door Suzanne, de eigenaresse. Ze had bovenop twee zeer smaakvol ingerichte nieuw gebouwde verdiepingen een oud huisje van het platteland laten zetten. In de prachtige kamers, tussen al haar spullen, hing de kunst waar zei uitgebreid en zeer interessant over kon vertellen. Het werk was werkelijk prachtig en we hoopten natuurlijk voor derdewereldprijsjes wat mee te kunnen nemen. Helaas, het begon bij $2.500 en eindigde bij $35.000 en het werk dat ik het mooist vond (ik heb blijkbaar smaak) was $15.000. Voor de liefhebbers: http://www.artvietnamgallery.com/catalog.php?page=work&aid=68&wid=3441.

Daarna, we hadden best trek gekregen, een bezoek aan Koto, een restaurant waar kinderen uit arme gezinnen de kans krijgen opgeleid te worden voor de horeca. Het voelde goed om ook eens voor een ander zo'n heerlijke Vietnamese lunch naar binnen te werken... En de bediening was uitstekend!

Nog twee tempels bezocht, die we niet echt bijster mooi vonden (Bart noemde het geschilderd beton) en toen was het weer tijd ons naar het hotel te laten vervoeren. Wat een luxe!

Nu zitten we in Hoi An. Gisteren zijn we van Hanoi naar Da Nang gevlogen, een uurtje vliegen. We kwamen aan in het hotel waar al gauw bleek dat er sinds 5 uur 's ochtends in het hele stadje geen elektriciteit was. Veel zeurende toeristen in de lobby. Hup, koffer op de prachtige koloniale kamer en dan maar op zoek naar een restaurantje dat op gas kookte of een generator had. 's Avonds hadden we weer licht alhoewel tijdens het avonddiner we nog een paar keer kort in het donker zaten.

Zo meteen ga ik twee broeken passen die ze naar mijn meegebrachte G-star voorbeeld hebben nagemaakt. Ben zeer benieuwd maar je kan voor $62 niet al teveel verwachten. Jullie zullen in Nederland het resultaat zien...

Emotion Cruise

Onze eerste vlucht met Vietnam Airlines van Saigon naar Hanoi is best goed bevallen. We zaten in een redelijk nieuwe Boeing 777, eigenlijk een vreemd groot toestel voor zo'n kippe-eindje. Propvol en we konden dan ook niet bij elkaar zitten. Men zegt over Nederlanders dat die zich niks laten vertellen maar Vietnamezen kunnen er ook wat van. Toen we aan de daling begonnen had een vrouw achter ons plotseling bereik met haar mobieltje en begon ze aan een uitgebreid telefoongesprek. Later, terwijl wij braaf op onze koffers stonden te wachten kropen aardig wat mensen langs de bagageband om te kijken waar hun koffer bleef.

De beloofde transfer was er niet dus hebben we een vooruitbetaalde taxi genomen, in ieder geval geen onduidelijkheid over de prijs... Het verkeer hier is nog erger dan in Saigon. We hebben wat filmpjes op facebook gezet.

In het Art Hotel dat we vanuit Nederland geboekt hadden kregen we een kamer op de vierde verdieping. Met een minuscuul raampje waar niet eens je hoofd door past en geen vluchtwegen dus daar waren we niet echt gerust op. Gelukkig zitten we nu in een kamer aan de voorkant wat wel als nadeel heeft dat je het verkeer hoort.

Vlak na ons arriveerden Alan en Alan uit Hong Kong. Spullen in de kamer en op zoek naar een café en restaurant. We hadden gehoord dat in het Lake District veel wat betere restaurants zaten. Je kan natuurlijk op zo'n klein plastic stoeltje op de stoep gaan zitten voor een pho (soep) maar dat laten we maar aan ons voorbij gaan.

We vonden een leuke restaurant in een achterafstraatje. De schat van een serveerster sprak nauwelijks Engels maar met aanwijzen kwamen we een heel eind. Wat is Vietnamees eten heerlijk! Ik ben blij dat ik tegenwoordig vis eet, anders was het vrij ingewikkeld geweest. Alles is even vers en heerlijk gekruid; de verschillende soorten loempia's, the hot pot (een soort bouillonfondue met vis, kruiden en allerlei soorten groenten), de gebakken black pepper tofu, de gefrituurde inktvis en de gamba's. Vergezeld door een glaasje Chileense wijn. Vietnam produceert zelf ook wijn maar die hebben we maar één keer geprobeerd. Die is namelijk, net als de 'echte' Vietnamese koffie, niet te zuipen...

Bij het afrekenen lieten we een iets te grote fooi achter. Zo'n maaltijd loopt gauw in de miljoenen 'dong' en dat moet steeds door zevenen gedeeld en dan rond je voor het gemak af. De serveerster kwam achter ons aan rennen om het teveel betaalde terug te geven en we hebben haar herhaaldelijk moeten vertellen dat het voor haar was. We zijn overigens normaal niet vies van geld maar dat is in Vietnam wel anders. Wat een smerige papiertjes.

De mensen hier zijn verschrikkelijk aardig. Een wereld van verschil met bijvoorbeeld Thailand. Nog niemand heeft geprobeerd ons te bestelen of oplichten maar dat zullen we maar afkloppen. Ze zeggen echter wel over 'Ja' op, of ze het begrijpen of niet, wat wel eens rare situaties oplevert.

De volgende ochtend vroeg op om klaar te staan voor de rit naar Halong bay waar onze driedaagse cruise begon. De chauffeur waande zich onsterfelijk en haalde constant in ook als er een vrachtauto vanaf de andere kant kwam. Die zou vast wel met wat getoeter en geknipper met de lichten opzij gaan. We waren blij toen we na een rit van drie uur aankwamen.

De tender lag klaar en in de verte lagen de talloze grote, houten, omgebouwde vissersschepen te wachten. De Emotion Cruise, die we in Nederland met behulp van www.tripadvisor.com uitgezocht hadden, heeft ons in drie dagen tussen de prachtige rotsen gevaren terwijl we de drie heerlijke maaltijden per dag aan onze grote ronde tafel nuttigden. Onze suite was perfect, zo'n douche zouden we thuis ook wel willen hebben.

Af en toe probeerden ze ons te verleiden tot het maken van een tochtje met de tender maar we vonden na een bezoek aan een kitscherige in verschillende kleuren verlichtte grot en een parelmuseum (=winkel) dat het eigenlijk best relaxed was om aan boord te blijven. Het personeel heeft ons continue in de watten gelegd en was daadwerkelijk geïnteresseerd in waar je vandaan kwam.

Nu zitten we weer in Hanoi. De terugreis hebben we ook overleefd. Nog een laatste maaltijd met z'n zevenen en in dezelfde straat als het restaurant bleek ook de enige homobar van Hanoi te zitten. Het was stampend druk en best gezellig. In Aziatische homobars vind meestal niet meer dan hoerenjongens en oudere westerse mannen maar dit was toch echt een Aziatische versie van de oude April.

Nog een paar dagen Hanoi, dan vliegen we naar Da Nang voor drie dagen Hoi An.

Eerste drie dagen Saigon

We zijn nu drie dagen in Ho Chi Min City (Saigon). Drie lange maar leuke dagen aangezien we nog steeds last van de jetlag hebben en steevast om 3 uur 's nachts wakker worden. En vroeg gaan slapen is niet makkelijk. Het is de enige tijd dat je spijkerbroek niet aan je benen plakt en je in een koel briesje op het dakterras kan zitten en over de stad uit kan kijken. En als je eenmaal op bed ligt loopt er een vrouw met een megafoon door de straten die vanaf 23 uur iets verkoopt.

Wat we al gehoopt hadden: het eten is geweldig! Wat kunnen de Vietnamezen lekker koken! Het is wel een beetje opletten dat er geen uitheemse soorten in je soep drijven maar de combinatie van veel verse kruiden, onbekende groenten en vis en zeevruchten is geweldig.

De eerste avond hebben we nog in het hotel gegeten omdat we wachtten op Stephen, Roger en Richard. Het was ontzettend leuk elkaar na twee jaar weer te zien. De taxfree champagne, die we zoals afgesproken allemaal bij vertrek gekocht hadden, mochten we heel lief bij het zwembad open trekken. Van het vuurwerk hebben we niet veel mee gekregen. De Vietnamezen vieren sowieso pas in februari oud en nieuw. Toch is de hele stad versierd met sneeuw en andere westerse decembersymbolen. Na twaalven met Bart en Stephen gezocht naar een terrasje. Met uitzicht op het drukke verkeer nog een Tiger bier met ijs gedronken. Heel even verzeild geraakt in een drukke disco maar dat was niet aan ons besteed.

De eerste dag van het jaar door de stad geslenterd en de hoogste toren van de stad bezocht (http://www.bitexcofinancialtower.com). Lunch op het dak van het Rex hotel waar de journalisten in de oorlog zich schuil hielden maar waar je nu Gucci tassen en Piere Cardin schoenen kan kopen.

Het verkeer is absurd druk. Niet dat er zoveel auto's rijden, nee, het zijn de scooters die in grote getalen op je afkomen zwermen. Oversteken moet je resoluut en met ware doodsverachting doen. Je let eigenlijk alleen op de auto's, de scooters vliegen met een boog voor of achter je langs. Tenminste als je niet je pas inhoudt of versnelt want dan gaat het pas mis. Zoals Bart zegt: 'Don't confuse them!'.

De tweede avond zijn we, na even browsen op tripadvisor.com, per taxi vertrokken naar Restaurant Hoa Tuc. Om niet opgelicht te worden hadden we de bestuurder herhaaldelijk verteld dat we 'op de meter' wilden rijden. Maar toen we aankwamen bleek de meter nog steeds op het starttarief van 11.000 dong te staan, toch zeker dertig cent. Hij was dan ook stomverbaasd dat we hem alsnog 50.000 dong gaven, het kleinste biljet dat we hadden. Waarschijnlijk hadden we minder betaald als we ons gewoon rustig hadden laten oplichten...

Het restaurant was buiten in een prachtige setting. Richard, die chef is, heeft van alles besteld dat één voor één langskwam en allemaal even heerlijk was. Terug naar het hotel gelopen en aansluitend hebben Stephen en ik nog een biertje genomen in de Saigon Dart Club waar eigenlijk alleen dikke westerse mannen met dunne Vietnamese vrouwen aan de bar zaten. Wij werden gelukkig met rust gelaten maar toen we later naar huis liepen kregen we vrouwen in alles soorten en maten aangeboden.

Gisteravond hoefden we alleen de straat over te steken voor weer een heerlijke Vietnamese maaltijd. Over een uur worden we naar het vliegveld gebracht en zullen we in twee uur naar Hanoi in het noorden van Vietnam vliegen. Daar ontmoeten we Alan en Alan uit Hong Kong waarmee we een driedaagse cruise zullen maken. Maar dat vertellen we de volgende keer!